A Pageantry!

When Baba stepped in that night..our eyes lingered, not on his sweaty shirt and his withered face..but on the crumbled silvery packet in his hand. 

Aai, catching a glimpse of the same,  quickly restored her eyes on Baba's tired face. 

Baba, realizing the movements of our dreamy eyes, said, "today I have got bread for you all!"

And suddenly those cracking words, that languid voice coming from his desolate body along with that wrinkled smile glancing his broken tooth, felt like a dream!

Today dinner was like a pageantry. 

It was filled with enthusiasm, joy and laughters. Oh! After so long..

All brisky, all exquisite. 

And then the most awaited sight for our dried eyes, our moaning stomachs and for our aching bodies was...when Aai gingerly opened that wrinkled silvery packet. 

And finally our festive dinner with the slice of bread torn apart into five pieces(with three large and two small) was something to remember for days. 

#microfiction #drabble #shortstory #fiction

THE FIRST TIME IT HAPPENED TILL...EVERYTIME IT HAPPENS...

The pains of the body and the belly aching...

the hurting screams, the frightening dreams were just breath taking.

The unbearable crumbles, the crying mumbles and the weird craving..

the strange fear, the painful tears...while they said.."oh, she is just faking."

.

.

Those uncalled mood swings, the constant cringes which it brings...

alongwith mumma's womanly advices and a gift of sanitary napkins with extra soft wings.

The weird stinking, people's awkward blinking..oh, how uncomfortable did it feel..

each night we would pray to god, "I will be a good girl and you take this away from me"... which was quite a deal.

.

.

The feeling of being a grown up, and finally taking it as a blessing...

alongwith a lot of guidelines of an anxious but a "systematic" form of dressing.

The feeling of being capable to manage ourselves with a "sophisticated" care..

alongwith a mastery to hide it from all the whispering lips and the curious eyes that stare.

.

.

The intollerable frustration, the bewildered irritation and with a prescribed medication... 

we console ourselves that its a god's creation.

We spread our arms for the purest thing we have.. and "bleed with pride" we say..

but still, while fighting with all such "myths" each month..we smile because oh, it just a normal day!

इक अजूबा!

हज़ारों कहानियों के बीच वो इक हसीन अफ़साना रहेगा..

हर आज और हर कल के बीच वो..अपने आप में ही इक ज़माना रहेगा।

इन ख्वाबों की बस्ती में तो कुछ यादगार सिलसिले और भी आएंगे..

मगर हर दिल की दुआ बनने वाला वो नायाब किस्सा शायद फिर कभी न दोहराएगा।

इन अनगिनत सितारों के बीच..वो इक अनोखा अजूबा रहेगा..

इन दर्द के एहसासों के बीच..वो बस इक हस्ता, मुस्कुराता हुआ तजुर्बा रहेगा।

हर शाम यूहीं पिघलती रहेगी, हर रात यूहीं ढलती रहेगी और ज़िंदगी तो यूहीं चलती रहेगी..

मगर काबिलियत के इस दौर में, वो यक़ीनन इक अधूरी कायनात कहलाएगा।

इरफ़ान खान!♥

Living in my greys!

                  And....here I am, looking at the dazzling sunshine that peeks at me from the smoky clouds all over in the sky. It speaks to me and tells me about my blacks while casting my own shadow upon the ground. It tells me that I have my own flaws, my own mistakes, my own conflicts and my own regrets. It tells me about my scars...and that..even I had a past which is gonna stay with me no matter what. It reminds me about the time when a lost young soul...not very young yet unaware and unknown of the world and its shades, had met that shadow and had merily shaken hands with it and about the time when a grown up struggling man, tired and crumbled would walk the miles of his harships and would always find the same shadow lingering for him in the corner.  It tells me that my shadow is coloured with my darkness, my mystics and my imperfections. And while looking at it, I  realise that it accepts me the way I am...with all the hues that I am filled with. And that..it never complains...just copies!

                   But oh..before drowning deep into the horizon of magnificence, the sun also tells me the story of my strength, of my valour, of my grace, of my combats and of my endeavor. It tells me about the unbreakable compassion of a flourishing young soul....not very young, with a bald chin and yet with the dreamy eyes that never let their spark vanish...ever. And about a grown up beautiful man with thin beard, dark hair and a confident smile, who could never be shattered or defeated, who would never let his fears crease his aspirations and would never let his values be burried under his success! The glaring shine tells me that all my whites, are a part of me just as my blacks are..just as my shadow is. And that..my whites have known all my wonders and my fantasies. All my bliss and my joys...and that even I had a past which is gonna stay with me forever..no matter what.

                   And as the sun finally drowns into the ocean of hope, faith and belief...soaking all the snowy clouds in itself and leaving behind its essence all over the sky...it makes me realise that both of my blacks and my whites live in me . They dance along with every beat of my heart and emerge with every breath that I take. They have known my smiles and my cries, my failures and my success, my scars and my crowns as well. Still they stayed with me...through my past and with my present...no matter what. 

               And with this, dusk and its fading twilight speaks about the end of its story and tells me that...I am not made up of my blacks and my whites but...with my greys! That I have to walk into the world, with their beauty and their wrinkles. That I have to laugh and scream along with them. And that I have to accept them the way they are. Because they are nothing, but me! All that I am. Full of flaws and strengths...full of pains and sorrows..full of joys and flames. All of my bones and my flesh. All are my greys! And....here I am..holding them with an embrace and waiting for the dawn..!!

Its been days...

Its been days..when Maa used to wait..

.

She used to spend hours in the chair..

Restlessly,

saying.."its been a tiring day" with her sleepy eyes all wide open.

.

She used to spend hours in the chair..

Impatiently,

singing all the vintage stories in her shrilling melodies.

.

She used to spend hours in the chair..

Worryingly, 

reading her agelong dusty book and

weaving that snugly blue sweater from the thickest threads.

.

She used to spend hours in the chair..

Anxiously,

laying her head on the back of the chair while watching the dusky ceiling grow old.

.

She used to spend hours in the chair..

Eagerly,

looking through the window everytime the door made a tinkling.

.

She used to spend hours in the chair..

with those wrinkled hands and a wet handkerchief..

and with those thin grey hair and the dried cheeks..

.

She used to spend hours in the chair..

Waiting.

.

.

But now the chair is calm. 

It smiles, when the swinging breeze brings the sound of her stories and 

it soothes, when the dazzling sunshine brings the touch of her warmth. .

But now, the chair is silent. 

the door is rusted and the ceiling has fallen down.

But now, the chair is peaceful.

.

it still has the dusty book..still.. unfinished.

Oh! but the blue sweater is still my favourite.

.

Its been days..

when Maa used to wait. 

#mannkasturi

आजोबांचा चष्मा..!!

                    घराच्या फाटकाला हात लावताच त्या वरच्या धुळीने चटकन हातच धरला. ती चिमूट भर धुळ हाताला लागताच, अशाच धुळीत माखलेल्या कित्येक आठवणींनीच जणू स्पर्श केल्या सारखे वाटले. पण त्याच क्षणाला त्या फाटकावरच्या धुळी मागचा गंजलेला रंग दिसला आणि मन परत भानावर आले. आत पाऊल टाकताच अंगणातील सुकलेल्या पानांनी आणि चिमलेल्या फुलांनी माझे स्वागत केले. पण अंगणातील फुटक्या फरश्या जणू माझ्या कडे लपून शांतपणे एकटक बघत होत्या. आणि तितक्याच शांतपणे माझ्या कडे बघत होता तो झुला. तो सुद्धा तसाच.....गंजलेला! 

                  समोर व्हरांडा आणि व्हरांड्याकडून थेट माझी पाऊले वळली आतल्या बैठकीकडे. बैठकीच्या भिंतींचा रंग जाळ्यांनी आणि त्यात असलेल्या किड्यांनी अगदी नाहीसा करून टाकला होता. एक पाऊल पुढे टाकताच माझी नजर उजवी कडच्या एका जुन्या सोफ्याकडे गेली. त्या काळ्या रंगाच्या सोफ्याचे दोन पाय तुटके आणि बाकीचे दोन तुटल्यागत झाले होते. डावीकडचा एक भला मोठा दिवाण मात्र जणू माझ्याकडे अनोळख्या नजरेने एकटक बघत होता. पण का कोण जाणे, काहीतरी वेगळेच वाटत होते, काहीतरी अपूर्ण. काहीतरी चुकल्यासारखे. काहीतरी माझे..हरवल्यासारखे. 

                   हा विचार करत असतांनाच समोर नजर गेली आणि तो एक कोनाडा आणि त्या कोनाड्यात कॅसेट्स चा एक ढीग दिसला. "कित्येक आवाजांचा खजिना असेल तो." हा विचार करत असतांनाच माझी नजर बाजूला असलेल्या, लपून पण हसून माझ्या कडे बघत असलेल्या त्या रेडिओ कडे गेली. ओळखीच्या व्यक्तीने आपल्या कडे हसून पाहिले, पण आपल्याला त्याच्या नावासकट काहीही न आठवल्यावर जी स्थिती होते, अगदी तशीच त्या रेडिओ कडे बघताच माझी झाली. या सगळ्या गोष्टी ना, एका तुटक्या धाग्यासारख्या वाटत होत्या. असे धागे, जे मनाच्या विणलेल्या मुलायम कपड्यातून वेगळे झालेले आहेत. "इतके अनोळखी का वाटते आहे सगळे? निर्जीव, बेरंग. या आठवणी इतक्या पुसट आणि अस्वच्छ का आहेत? माझेच घर ना हे?" 

                   या विचारात असतांनाच मी एक पाऊल पुढे टाकले आणि कशामुळे तरी माझे पाऊल थांबले. मी खाली वाकून पाहिले तेव्हा माझा पाय एका चष्म्याला लागला होता. तो चष्मा उचलून पहिला तर त्यावर धुळीचा एक चिमूट सुद्धा नव्हता. अगदी साधा पण मोठ्या भिंगाचा चष्मा होता तो. "हा..बहुतेक हा आजोबांचा चष्मा असावा. पण घरातील प्रत्येक गोष्ट धुळीने रंगलेली असतांना फक्त यावरच धूळ काशी नाही? यात काय वेगळे आहे?" असे म्हणून मी सहज तो चष्मा डोळ्यांवर चढवला आणि त्या क्षणा पासून माझे संपूर्ण आयुष्यच बदलून गेले.  

                   तो चष्मा घातल्यावर माझ्या आजूबाजू चे सगळे दृश्य पूर्णपणे बदलून गेले होते. माझ्या आजूबाजूला बोलण्याचे, हसण्याचे आवाज ऐकू येऊ लागले. सगळंच बदललं होतं. ती धुळीने आणि कचऱ्याने माखलेली फरशी आता , स्वछ आणि थंड आहे असे जाणवू लागले. पाली, झुरळ, जाळे यांच्या जागी भिंती आणि त्यांचा सुंदर रंग चमकू लागला.  मला मात्र प्रचंड भीती वाटू लागली. "हा काय विचित्र प्रकार आहे. हे काय होते आहे हे?" असे म्हणून मी लगेच तो डोळ्यांवर चढवलेला चष्मा काढण्याचा प्रयत्न केला तेव्हढ्यात...एक छोटीशी मुलगी माझ्या मागून धावत आली. तिचा चेहरा एका वेगळ्याच आनंदाने खुलला होता. एक चमकणारे तेज होते तिच्या डोळ्यात. माझ्या समोर ती जोरजोरात धापा टाकीत आणि तितक्याच जोरात हसत उभी होती. पण तिची नजर माझ्या कडे गेलीच नाही. मी तिला हाका मारू लागले पण माझा आवाज तिच्या पर्यंत पोहोचतच नव्हता. मला काही कळेनासेच झाले. इतक्यात माझ्या मागून अजून कोणीतरी पळत येण्याचा आवाज मला ऐकू आला. मागे वळून बघताच तिच्याहुन थोडा मोठा मुलगा तिला जणू पकडण्या साठी तिच्या मागोमाग पळू लागला. इतक्यात त्यांचा हा खेळ पाहून हसत हसत दोन आजी आजोबा त्या सोफ्यावरती येऊन बसले. "आरे किती गोंधळ करताय दोघं, आई ओरडेल आता तुम्हाला". "अगं, खेळू दे त्यांना, मुलं या वयात गोंधळ नाही घालणार तर कधी घालतील?" असे त्यांचे बोलणे सुरू होते. 

आणि माझ्या मानात भीती आणि डोक्यात नुसता गोंधळ चालू होता. इतक्यात आतून आणखीन एक आवाज ऐकू आला "स्पृहा , विघ्नेश..उगाच मस्ती करून आजी आजोबांना त्रास देऊ नका, एक एक धपाटा खाल नाहीतर दोघेही." 

                  हे एक वाक्य ऐकताच माझा श्वासच जणू थबकला. हृदयाने आपला वेग वाढवला आणि अंगांत विचित्र प्रकारचे तार वाजू लागले. माझे विश्व एका ठिकाणी थांबून गेले आणि मन याच विश्वात जणू हरवून गेले. माझ्या पोटात गोळे येऊ लागले आणि पायात त्राण न उरल्या सारखेच झाले. "ही छोटी मुलगी मी आहे? आणि हा माझा भाऊ आहे?..हा संपूर्ण परिवार माझा आहे? पण मला का नाही बर आठवत आहे हे सगळे? माझ्या स्मृती ला काय झाले आहे? आणि मला हे सगळे आत्ताच का दिसतात आहे? आणि त्यांना मी का नाही दिसत आहे" या गोंधळात मी अडकले असतांनाच...बाबा आतून मला आणि दादा ला हाका मारीत बाहेर आले आणि म्हणाले, "दादू आणि चिऊ, मी तुमच्या साठी एक गम्मत आणली आहे, पण तुम्ही गोंधळ करणार नसाल तरच तुम्हाला ती मिळेल". हे वाक्य उच्चारताच, आम्ही दोघेही शांत बसून राहिलो. तेव्हा लगेच बाबांनी आत जाऊन एक रेडिओ आणला. आणि त्या सोबतच काही कॅसेट्स देखील आणल्या. हे बघताच आम्ही आनंदाने अक्षरशः नाचू लागलो . आमचा हा आनंदाचा वर्षाव ऐकून आई पण आतून बाहेर बैठकीत आली. आजी आजोबा दोघेही आमचे गोंडस कुतूहल आणि त्यातला तो निखळ हर्ष बघून अतिशय सुखावले. आम्ही बाबांच्या अवतीभोवती फिरू लागलो आणि आमच्या या नवीन उत्साहात घरातील सर्व जण सामिल झाले. 

                  हा सगळा आनंदाचा जल्लोष बघून काही क्षणांसाठी मी, या माझ्या सोबत घडणाऱ्या सगळ्या विचित्र प्रकारा बद्दल अगदी विसरून गेले. जणू या क्षणांमध्ये मी यांच्या या छोट्याश्या "पार्टी" चा एक अदृश्य भाग झाले होते. माझे मन यांच्या आपुलकी मध्ये रमून गेले होते. माझे मन यांच्या निरागस आनंदात विरघळून गेले होते. माझे मन यांच्यातल्या प्रेमात हरवून गेले होते. या जादुई चष्म्यामुळे मी नकळत माझ्याच भूतकाळात आले आहे आणि माझ्या जवळीची माणसं माझ्या समोर असून मला बघूच शकत नाही आहेत हा विचार माझ्या मनातून पार निघूनच गेला होता. खरे तर माझ्या समोर घडत असलेला तो क्षण फार छोटा आणि साधा होता. तरी देखील या एका क्षणात एक निराळे जग मला सापडले होते. दादाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद आणि त्यात मिसळलेली ती उत्सुकता, आम्हाला आनंदी बघून आई बाबांच्या डोळ्यातली ती आगळी वेगळी चमक, आजीचे ते मृदू हास्य आणि संपूर्ण परिवाराला एकत्र आनंदात पाहून आजोबांच्या चेहऱ्यावरचे ते समाधान. किती सुंदर होते हे यांचे जग!! हे जग या सगळ्यांना एकमेकांसोबत मिळणाऱ्या आनंदानेच माझ्या समोर आले होते. त्यांचेच जग होते ते...साधे पण आपुलकीचे. हे सगळे त्यांच्या या जगात रमलेले होत. पण एकत्र होते. मतभेद असतीलच त्यांच्यात . पण दुरावा नक्कीच नव्हता. तडजोडी असतील पण अबोला कधीच नव्हता हे नक्की. आणि या त्यांच्या जगाचा एक भक्कम पाया म्हणजे त्यांच्यातले नाते. फक्त रक्ताचे नाही तर प्रेमाचे.. जिवाभावाचे. घट्ट, स्वछ आणि सुरेख. आणि त्यांच्या या जगात फक्त तेच सामील नव्हते हे मला अगदी क्षणात लक्षात आले. 

                  तो डावी कडचा दिवाण त्यांच्या या जल्लोषात जणू अगदी हरवून गेला होता. बाहेरचे फाटक धुळी ऐवजी जणू या घरातील लोकांचा एकत्रितपणा साजरे करीत होते. अंगणातील चिमलेली फुलं आणि पानं बागेत जणू यांच्या आनंदाचे गीत अगदी सुरात गात होते. त्या अंगणातील फरश्या तुटक नाही पण एकमेकांना धरून यांच्या नात्यासारखे घट्ट होत्या. परंतु त्या काळ्या रंगाच्या सोफयाचे आता सुद्धा दोन पाय तुटके आणि बाकी दोन तसेच होते. पण तरीही तो जणू खंबीर पणे यांच्या आनंदाला धरून उभा होता. आणि हे सगळे पाहत असतांना मी एक नजर स्वतः कडे नेली. स्वतःमधल्या त्या लहान, कोवळ्या आणि निरागस चेऱ्याकडे गेली. त्या नुकत्याच फुललेल्या मनाकडे गेली. पावसाचे आनंददायी तुषार अंगावर पडताच जशी ती एक नाजूक कळी हळुवारपणे उमलते , अगदी तशी होते मी. "माझ्या" जगात आणि "माझ्या" घरात रमून गेलेले. त्या नवीन आणलेल्या रेडिओ चे वेडे आणि अनोखे कुतूहल माझ्या हास्यात दिसत होते. त्या कॅसेट्स चे दणक्यात स्वागत करण्याचे वेध माझ्या डोळ्यात उभारून येत होते. मी स्वतः कडे एकटक बघत होते. ते मन छोटे होते पण ते मन सुंदर होते. ते मन सागळ्यांशी जुळलेले होते. सागळ्यांशी बांधलेले होते. अगदी अंगणातील फरश्या  देखील त्या मनाशी बांधलेल्या होत्या. त्या मनाला ओळखीच्या होत्या. आणि या क्षणाला मला जाणवले की माझ्यातल्या त्या हरवलेल्या "स्पृहाला" मी अगदी विसरूनच गेले होते. आज मला इथे सगळे अनोळखी होते. ते अंगण, तो झुला, त्या फरश्या, तो दिवाण, सोफा, तो रेडिओ, मला दिसणारी माणसं आणि.....मी! सगळेच अनोळखी! पण आज मला तो धागा सापडला. जो माझ्या मनाच्या विणलेल्या मुलायम कपड्यातून अलगद वेगळा झाला होता. तो धागा मीच होते. हरवलेला. तुटलेला. पण त्या कापड्याचाच एक भाग...मी!

                  मी या विचारात मग्न होते आणि अचानक आजोबांनी इतरांना विचारले, "ए , कोणी माझा चष्मा पहिला का रे? किती शोधले पण सापडतच नाहीये.." 

                  

                  

SAD HAPPINESS...!!

                “And… only 5 minutes were left to go! Standing in front of the mirror, I was looking at those depressed eyes and that anxious face. In order to try n make things better, I was patting my own back and boosting myself,”Yes, you can do it”. And it was when I saw my phone ringing. As I went towards it and looked at it, all my pats suddenly started hurting. All my gathered encouragement was shattered within seconds. I was filled in with the sense of extreme fear. Oh yes! I can tell that from the sweat sliding through my forehead, which ruined my make-up and made me look like a melted ice-cream. I, with my shivering hands, picked up the phone and heard the ugliest nightmare of my life. The words came running towards me and burned all the veins of my brain and scratched my heart to the core. And within a minute, I felt destroyed, as if I could never bloom; I felt collapsed, as if I could never be built; I felt broken, as if I could never be healed. Suddenly everything around me seemed to be quite blurred and dusty. Some strange sounds kept rushing towards me and I felt stuck. I felt like drowning. Drowning, in the world of evils and demons. I felt like captured. I felt like ceased.

             Suddenly I was back to senses and realized that those dreadful five minutes were over and now it was my turn. So, putting another patch of makeup, I also put a fake smile on my wrecked face and fixed my costume of the ‘real world’. But my feet were still heavy and lips felt dry. My eyes had lost their entire spark and my heart was still wandering in the dark. But at that very moment, the inner me whispered, “grab the spirit and..Let it go…its show time.” And with this, I jumped upon the stage and stood between those huge bright lights with all their eyes focused upon me.  My funny arrival brought a blow of laughs from the cheering, enthusiastic crowd of the audience wing. I jumped again, danced around, I spinned off and deliberately fell on the ground. Another wave of laugh came towards me. These laughs popped out of those hundreds and thousands of happy and shining faces. But all I could hear was, a loud nuisance that danced in an echo around me which was making me miserable than I ever was. But I kept smiling. My heartbeats were racing among themselves. But I kept spinning the colorful balls and made them fall upon me. My breaths were lost and were searching for their life. But I kept climbing on the ropes and kept falling again on the ground. My mind was choked and my ears felt too hot. But I kept dancing with the funny hats on my head. My body had lost all its energy. But I kept rolling on the wheels and kept falling again and again…and again. I act madly. I acted insane. But, I kept going on. I was lost, but I laughed. I was dead, but I made people laugh. Finally, at the end, I bowed down on their applauds and let the warm drops of my tears touch the core, of the hard floor….

               Vanishing from the theater within seconds, I quickly rushed home carrying my wrecked face along with the same crumbled costume. I reached and was freezed at the doorstep. While, there she was...lying calmly on the floor. That burned beautiful face, those tiny warm hands, that roasted cleanse skin, those cold pink lips, those dry little feet and that pure small heart, lied lifelessly. My eyes became cold but she seemed to be peaceful. Today, she did not welcome her dadda with a tight hug and lots of complaints about mumma. Today, she did not draw or paint or color. Today, she did not leave her tiffin unfinished and hide it out of fear. Today, she did not jump or climb or spin the colorful balls in the air to act like her dadda. Today, she did not talk, she did not cry, she did not fall. Today, she did not ask, "but daddy why?" Her gorgeous smiles, her happy laughs, her stumbled dances and her self- composed songs just dissolved in the air. Her innocence, her sweetness, her naughtiness and her brilliance just vanished somewhere. And there she was...quiet and numb. And there I was...standing with my weakened and painful knees, drenched in sweat but completely drained from within. But now the tears rolled down my painted cheeks and my mask just fell off.”

            Yes, after all, we all are clowns in our story of life, aren’t we? We all need to have those forced smiles and fake laughs as our best companions while walking into the real world. We hide our darkest truths under our painted masks. We carry the cloak of our ugliest nightmares and cover it with our colorful, funny hats. We sustain our weaknesses and color them with our cheerful smiles. We are likely to cover our tears, our anxiety, our grieves and our screams under that crumbled costume. We tend to fill the glowing colors within the scratches of our guilts, our pain, our tears and our wail. And thus, we all perform our perfect roles on the stage of life in this huge, chaotic theater. We all climb, we all fall, but we all laugh and make others laugh. Yes, we all act, for our survival. We all act, for our living. We all pretend, for our needs. We all are the clowns of our lives..indeed. Because now, it’s the show time, and only 5 minutes are left to go…

   #mannkasturire